Ontspannen bevallen, het kan!

Veel te vaak hoor je negatieve, soms zelf bijna horror verhalen over de bevalling.

Ik merk dat de nadruk vooral gelegd wordt op wat moeilijk ging of hoe lang het duurde en vooral op de pijn en ongemakken.

Ik deel jullie graag mijn bevallingsverhaal en ja ik heb ook pijn gehad en een moment gezegd ( of in mijn gevoel geroepen) dat ik dit niet kon volhouden maar veel belangrijker, ik heb echt genoten van mijn bevalling.

Het was een prachtige dag, een dag van verbinding met mijn partner, ontdekken wat mijn lichaam aankon en bewust in het hier en nu staan.

Ja, dit klinkt allemaal heel zweverig maar het was echt genieten.

Ik geloof dat er 3 zaken zijn die me hierin enorm geholpen hebben, namelijk

1. Juiste mindset

2. Goede lichamelijke voorbereiding

3. Een plan van aanpak

Ik deel graag mijn verhaal, mijn ervaring.

In augustus ben ik bevallen van Ellie. Ellie is mijn tweede kindje, ik heb al een zoon van 14 jaar. Ellie is een wondertje waar ik niet meer op gehoopt had en daarom dus enorm dankbaar voor ben.

Ik wou deze bevalling heel bewust en in al mijn kracht beleven.

Ik ben 14 jaar ouder dan bij mijn eerste bevalling en ik heb mijn watertjes al doorzwommen waardoor ik zowel fysiek als mentaal sterker in het leven sta. Dit zou me zowieso helpen bij de bevalling.

Ik had me goed voorbereid. Ik had mijn lichaam sterk en soepel gehouden door middel van zwangerschapsyoga. De yoga is aangepast aan het zwangere lichaam en zorgt ervoor dat je lichaam klaar is om je kindje 9 maanden te dragen en bereid je voor op de bevalling.

Ook mentaal doet yoga heel veel. De ademhalingstechnieken doen wonderen en de meditatie oefeningen zorgen ervoor dat je rustig kan blijven op de moeilijkere momenten.

Op 25 augustus (39 weken en 5 dagen zwanger) is alles van start gegaan. Ik was 's morgens nog langs geweest bij de vroedvrouw om even na te gaan of alles nog oké was met mij en ons meisje. Alles zag er helemaal goed uit en ons meisje zat nog rustig op haar plaatsje.

Ik had op dat moment 2 cm opening maar verder was alles nog helemaal kalm en stabiel.

Mijn partner wou heel het verhaal van heel dichtbij volgen, hij wou niet langs de zijlijn toekijken. Hij had de afgelopen dagen de hartslag door mijn buik gevoeld wanneer hij zijn hoofd op de linkerzijde van mijn buik liet rusten, een heel mooie ervaring en blijkbaar vrij uniek. Zijn betrokkenheid heeft me enorm veel rust en vertrouwen gegeven.

We hadden die dag nog een gevuld programma voor de boeg. Een afspraak bij de garage, een afspraak bij de gemeente en een welnessbezoekje. Dit momentje van rust hadden we nog ingepland met het idee nog even met ons tweetjes te genieten, want dit zou in de nabije toekomst niet onmiddellijk meer lukken.

Ik had die dag wat beweging in mijn buik, een wat ander gevoel maar niet heel uitgesproken. Na ons bezoek aan de gemeente gingen we nog even over huis om ons klaar te maken voor ons ontspanningsmoment in de welness. We waren onze handdoeken en badjassen aan het nemen boven en toen brak mijn water... het was begonnen. Het was toen 17u.

We hebben dan even samen aangevoeld hoe we het verdere verloop van de avond gingen aanpakken. We zouden zowieso niet onmiddellijk naar het ziekenhuis gaan maar zoveel mogelijk thuis opvangen.

Welness? Ja, het leek ons fijner om nog even de rust en warmte op te de zoeken in plaats van thuis af te wachten tot de weeën zouden starten.

Dus zijn we vertrokken, we gingen het bekijken hoe het zou gaan, misschien was het maar voor een uurtje maar we wouden toch nog even genieten en verbinden want dit zou de laatste keer zijn in een tijdje dat we met ons tweetjes iets zouden doen.

De welness was zalig, uiteraard moest ik het bubbelbad en de zwembaden vermijden maar sauna, hamam, infrarood,... kon allemaal en het deed enorm veel deugd. De warmte gaf mijn hele lichaam rust en de geuren maakten ons helemaal ontspannen.

De weeën kwamen opsteken als we ongeveer 2 uurtjes in de welness waren, eerst heel rustig, zacht en onregelmatig maar vrij snel waren ze regelmatig en werden ze duidelijk voelbaar. Mijn partner vond het geweldig om te timen.

We hadden ons nog iets besteld om te eten, het was heerlijk, ik moest er sterk opstaan voor de bevalling. Tijdens het eten, had mijn partner zicht op een klok, hij was nu volop de weeën in de gaten aan het houden en ook de tussentijden.

Dit is toch een belangrijk aspect als je ervoor kiest om niet onmiddellijk naar het ziekenhuis te gaan. Je moet goed weten hoe ver je zit in je bevalling zodat je niet voor verassingen komt te staan.

De weeën waren heel regelmatig, zo regelmatig dat hij me precies kon zeggen wanneer er een wee aankwam. Zelfs zo juist, dat ik soms zei van 'neen, nu komt er geen, mijn lichaam is weer rustig' en dat hij begon af te tellen en er helemaal op zat. Dit was best hilarisch.

Dan was het even bestek neerleggen, door de wee gaan en dan weer verder eten. Want tussen de weeën door, kan je echt nog wel genieten en ontspannen. Een bevalling is niet 1 lange wee maar weeën met telkens een tussenpauze waarin je weer even bij jezelf kan komen en je weer kan klaarmaken voor de volgende.

Rond 22u werden de weeën echt pittig en toen hebben we beslist om richting huis te gaan om daar ons verhaal verder te zetten.

Ik had me thuis al wat voorzien, mijn yogamat lag klaar, de yogabal, mijn yoga kaarten met tips en houdingen, wierook, etherische olie van lavendel,... ik was er klaar voor om verder te genieten van dit moment.

Aangezien we gekozen hadden voor vroedvrouwbegeleiding, kwam de vroedvrouw nog even langs. We hadden haar gebeld in de auto als we naar huis reden van de welness.

Ze is ongeveer een uurtje bij ons thuis geweest. Ze heeft geluisterd of ons meisje nog helemaal oké was, ze heeft nog even gevoeld en ik had op dat moment 3 cm opening ( wat ik wel even teleurstellend vond aangezien ik toch al enkele uren weeën had, maar ik liet de moed niet zakken).

Ze heeft dan even met mijn partner gepraat om hem nog enkele tips te geven hoe hij me goed kon ondersteunen en waar hij op moest letten in het verdere verloop van de bevalling.

Ik was ondertussen vooral bezig met mezelf en de weeën.

De yogabal heeft me heel erg geholpen, door goed heen en weer te schommelen lukte het om de ongemakken bij de weeën op te vangen.

Ook de 'weeën dans' deed wonderen voor mij, 8-tjes maken met je heupen, rechtstaand zorgt dat de wee als het ware wordt weg gedanst. ( Je voelt ze nog steeds hevig hoor, maar je kan er beter mee om.)

Ik heb ook nog enkele yoga oefeningen toegepast en af en toe gewoon even gaan zitten in kleermakerszit om te ademen.

Mijn partner hielp me door me bewust te maken van mijn ademhaling, me te helpen als ik iets nodig had of een andere houding wou aannemen, door wierrook aan te steken en lavendelolie te verdelen en vooral door rustig te blijven.

Wat mij het meest geholpen heeft is het stilstaan bij de tussenmomenten. Tussen elke wee heb je een rust moment, dit moment is er geen pijn en kan je terug op kracht komen. Door hier heel bewust mee om te gaan en echt bij stil te staan, ontspan je telkens helemaal en ben je weer helemaal klaar voor de volgende wee.

Ook de handen van mijn partner drukkend op mijn rug en bekken heeft wonderen gedaan. Niet wrijvend maar gewoon druk uitoefenen, zijn handpalmen plat op de plaats waar ik het nodig had en druk uitoefenen. Echt zalig en van zoveel waarde.

De vroedvrouw had ons gezegd dat ze niet goed kon inschatten of het nu al voor die nacht zou zijn of eerder voor de dag erna omdat mijn opening niet heel snel kwam. Dus gaf ze mijn partner mee dat hij goed moest kijken en opmerken hoe ik reageerde. Vooral omdat we hier nog steeds thuis waren en als de weeën echt heel snel achter elkaar kwamen, moesten we naar het ziekenhuis vertrekken.

De vroedvrouw gaf als tip dat hij moest kijken naar het moment dat ik in een soort van waas of tunneltje kwam tijdens een wee, als ik niet meer echt reageerde of wanneer ik niet meer kon lachen met zijn humor (oh ja want humor help echt heel goed, we hebben nog heel veel gelachen tijdens de bevalling, ook al werden de weeën pijnlijker en intenser).

Rond kwart voor 2 s'nachts was dit moment aangebroken. De weeën werden heel intens, de tussenposes werden heel klein waardoor het stilstaan en weer kracht bijladen heel erg moeilijk werd. Ik kwam in die waas.

Dan hebben we beslist om naar het ziekenhuis te vertrekken. Deze weg van thuis naar het ziekenhuis heb ik niet heel bewust ervaren, daar heb ik me even volledig laten ondersteunen omdat de pijn het even overnam.

Ik ben met 3 of 4 pauzes uiteindelijk in de auto geraakt, telkens even stoppen om een wee op te vangen.

Mijn partner is heel voorzichtig naar het ziekenhuis gereden omdat elke put, elke bocht er teveel aan was.

In het ziekenhuis werden we ontvangen door een vriendin die werkt als verpleegkundige op spoed en dienst had die avond. Dit gaf een heel fijn en vertrouwd gevoel en toen heb ik mezelf weer wat teruggevonden. Er werd me een rolstoel aangeboden maar die heb ik geweigerd omdat ik merkte dat stappen en bewegen beter werkte om de pijn te verdragen.

Toen we op de kamer kwamen, hebben we onmiddellijk tegen de vroedvrouw van dienst gezegd hoe we onze verdere bevalling zagen. We wouden ook hier ons plan verder zetten en zelf controle houden over de bevalling.

Een zo natuurlijk mogelijke bevalling, als het kon zonder pijnbestrijding, met de mogelijkheid om rond te lopen, te bewegen en dit samen als koppel te ervaren. Dit was ons moment.

De monitor werd dan aangesloten en moest een half uur ons kleintje in de gaten houden, de weeën werden toen echt pittig en heel lastig. De kamer waar we terechtkwamen was voorzien van verschillende mogelijkheden om comfort te bieden, echt heel erg mooie en fijne ruimtes om te bevallen.

Ik ben dan nog even in het bad gaan liggen om zo de pijn iets beter te kunnen verdragen. De warmte deed deugd maar de weeën bleven intens. Mijn partner heeft met ook daar enorm ondersteund, me telkens weer geholpen om bij mijn ademhaling te blijven, mijn kalmte te bewaren en mezelf niet te verliezen.

Ik probeerde tussen elke wee toch dat rustmomentje op te zoeken, wat op dat moment echt heel moeilijk werd.

Ik vond de weeën opvangen in het bad pittig en heel lastig en achteraf gezien weet ik ook waarom.

Ik had mezelf voorgenomen om niet op mijn rug te gaan liggen omdat je op de rug vaak meer pijn hebt en de weeën minder goed kan opvangen. Ik heb dit heel mijn bevalling gedaan, behalve in het bad. Daar was de meest logische manier van plaatsnemen achteruit liggend op de rug. Ik weet nog dat ik soms zelf een klein paniekje voelde als er weer een wee kwam omdat ik ze niet meer in de hand had.

En toen ging het heel snel. In bad kreeg ik persdrang, ik heb me dan op mijn knieën gezet, steunend op de rand, dit had ik vanaf het begin moeten doen in het bad want zo kon ik de weeën beter opvangen.

De vroudvrouw kwam even voelen en liet me weten dat ik nog maar 5 cm had, dat persen eigenlijk nog niet kon.

Dat vond ik vervelend, ik voelde mijn lichaam, ik voelde dat die persdrang er was en dan horen dat ik dit moest tegenhouden wrong enorm.

Ik moest onmiddellijk en snel uit het bad, omdat een bevalling in bad geen optie was. Ik hoorde spanning in de stem van de vroedvrouw, wat me niet echt hielp op dat moment. Ik moest snel het bad uit, maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Mijn partner heeft me geholpen en ondersteund dus lukte het om terug op het bed te gaan liggen om nog even een betere controle te doen. De persdrang bleef aanwezig. Ik voelde dat ons meisje er heel snel ging zijn.

Ik ben op het bed gaan liggen op mijn linker zij, zoals we vooraf besproken hadden. Dit was voor mij de beste manier om de ongemakken op te vangen. De persdrang bleef aanhouden, dit moment mocht niet te lang meer duren. Hier heb ik ook aangegeven dat ik dit niet lang meer kon volhouden.

Ik kon me aan de zijsteunen van het bed vastklampen, en voelde de kracht om onze baby ter wereld te brengen. Ik heb een paar keer geperst en daar was ze. Vanaf het moment dat ik in het bad de persdrang kreeg tot ons meisje er was heeft ongeveer 15 min geduurd, de gynaecoloog was opgeroepen maar was niet op tijd.

Dit vonden we niet erg, mijn partner wou zoveel mogelijk helpen bij de bevalling en had dit ook aangegeven aan de vroedvrouw. Hij heeft ons meisje aangenomen, gewogen, gemeten, eerste kleertjes aangedaan,... het was geweldig.

Ons kleine wondertje was daar, helemaal paars, verrimpeld, bolle oogjes,... maar het mooiste meisje in de wereld!

Het laatste uur van mijn bevalling was pittig en intens, maar als ik terugkijk neemt de rust, het genieten en de verbinding de bovenhand. Dit is een ervaring die ik iedereen toewens.

Ik heb gevoeld hoe ver mijn lichaam kon gaan, hoeveel kracht er in me zit. Ik heb zelf ondervonden wat een goede voorbereiding voor een lichaam kan doen, ik ben vlot bevallen, ben niet ingescheurd of geknipt.

De dag na mijn bevalling was er al niks meer te zien, de vroedvrouwen vonden het ongelofelijk dat ik de dag ervoor een baby gebaard had.

Ik voelde me ook geweldig, sterk en vol zelfvertrouwen. We zijn op dag 2 naar huis gegaan, we voelden ons goed, de borstvoeding ging vlot dus geen enkele reden om nog langer in het ziekenhuis te blijven.

Nu kon het leven met onze kleine Ellie starten, we waren en meer dan klaar voor.